czwartek, 6 maja 2010

KING CHARLES SPANIEL


RYS HISTORYCZNY

W obecnej postaci pies tej rasy był znany od połowy XIX wieku. Rasa ta znalazła uznanie wśród takich osobistości jak: Karol I i II, którzy przyczynili się do rozpropagowania tej rasy jak i rasy blisko spokrewnionej Cavalier King Charles Spaniela.

Jest to żywy, delikatny, przymilny piesek. W domu i na spacerze skupia uwagę na Panu , jest bardzo przywiązany do rodziny - bardzo lubi spać na kolanach właściciela. Wymaga dużo miłości u uwagi -zaczepia łapką żeby wziąć go na ręce, jest typowym psem do towarzystwa. Mniej skłonny do figlów niż cavalier. Na spacerze nie będzie podbiegał do każdego kogo napotka, starannie wybierze sobie partnera do gonitwy. Ciągle czujnie obserwuje otoczenie. Chętnie uczestniczy w spacerach, uwielbia zimowe wycieczki w plener . Nie zna co to ukąszenie człowieka, jest przecież arystokratą i do takich zachowań się nie zniży. Jest bardzo inteligentny, szybko rozumie co od niego chcecie, jego wychowanie wymaga konsekwentnego postępowania. Potrzebuje w wychowaniu miłości, spokoju człowieka i otoczenia. Jest bardzo wrażliwy, w żadnym przypadku nic z nim nie róbcie krzykiem wściekłością, bo się zrazi, a jest bardzo pamiętliwy (nie to co Cavalier).
Jest bardzo dobrym psem dla ludzi starszych, którzy zostali sami dlatego, że dzieci ,,wyfrunęły” z gniazda życia biegiem. Jest niezmiernie wierny i czuły, wpatrzony w swojego pana, nie odstępuje go na krok. Przytulny, pieszczotliwy. Przyjaciel na pogodę i niepogodę.
Regularnie należy kontrolować stan wrażliwych oczu (tendencje do obfitego łzawienia) i uszu. Wymaga cotygodniowego czesania.

niedziela, 2 maja 2010

MALTAŃCZYK


RYS HISTORYCZNY

Jedna z najstarszych ras świata. Dokładne jej pochodzenie nie jest znane ale wiadomo, że były już znane w starożytnym Egipcie, Rzymie i Grecji. Kwestia nazwy tej rasy nigdy nie była jednoznaczna. Rasa ta pochodzi z wyspy Meledy (Kalimachos w 230 p.n.e. pisał o niej jako o wyspie Melitaeus), znajdującej się na Morzu Śródziemnym, a uznanej mylnie za Maltę. Według Strabo jednak psy te w starożytności zamieszkiwały Maltę, która kiedyś nazywała się Melita.

Maltańczyki to niezwykle inteligentne, towarzyskie pieski, są czujne, ale jak każdy pies, dobrze wychowane nie szczekają niepotrzebnie… Są przyjacielskie, oddane bez reszty swojemu właścicielowi, bardzo się przywiązują i niestety nie znoszą rozstań. Wola podążać krok w krok za swoim właścicielem niż być tak gdzie go nie ma. Łatwo jednak rozpieścić takiego pieska. Trzeba zdawać sobie sprawę, że ten malutki pies to przede wszystkim pies! Nie należy mu pozwalać na wszystko bo stanie się rozkapryszony. Nie należy również dawać zbyt wielu łakoci… to trudne, szczególnie jak widzimy wpatrujące się w nas te śliczne, czarne jak węgielki, oczka…
Maltańczyk chce przede wszystkim być ze „swoją” rodziną. Nic go tak nie smuci jak bycie samemu. Wakacje u rodziny czy krewnych będą dla niego zbyt trudne do zniesienia, będzie tęsknił. Samotność podważa jego poczucie bezpieczeństwa.
Z jednej strony maltańczyki to spokojne, czułe i oddane właścicielowi psy a z drugiej rozpiera je energia! Biegają za piłką, aportują patyki… potrzebują ruchu na świeżym powietrzu, ale ze swoim ukochanym panem. W domu potrzebują swojego kącika, gdzie będą mogły się ukryć, odetchnąć, ale też takiego gdzie będą mogły powygłupiać się na całego.
Maltańczyk ze względu na swe rozmiary nie nadaje się na psa stróżującego, nikt przecież nie przestraszy się takiego małego, puchatego pieska, ale można być pewnym, że ten mały piesek zrobi wszystko co w jego mocy aby ostrzec pana przed zagrożeniem, aby powstrzymać nieproszonych gości – czyli będzie szczekał tak głośno jak potrafi.
Jeśli chodzi o dzieci to maltańczykom one zupełnie nie przeszkadzają. Maltańczyki z reguły lubią dzieci, są idealnymi partnerami do zabaw, jednak trzeba uważać i czuwać nad takimi harcami, żeby małe dzieci nie zrobiły psu krzywdy, oraz żeby nie przekroczyły granicy dobrej zabawy, gdyż ten mały, delikatny piesek może wtedy w brew pozorom ugryźć.

sobota, 1 maja 2010

CHOW CHOW


RYS HISTORYCZNY

Rasa chow-chow jest pochodzenia Chińskiego, znana jest już od ponad 2000 lat, ale została opisana dopiero w 1903 roku przez American Kennel Club. Rasa ta kiedyś była używana do polowań na wilki, gdyż chow-chow’y mają długo sierść około 10 cm, posiadają również grubą skórę około 3-4 mm, a do tego są bardzo zawzięte. Ze względu na ich wytrzymałość, siłę i odporność na trudne warunki pogodowe wykorzystywano je również jako środek transportu w górach Tybetu.

Spokojny, pełen godności i powagi i bardzo inteligentny pies, którego bardzo trudno wyprowadzić z równowagi. Niezależność i nieco kocia natura Chow Chowów sprawia, że trudno poddają się tresurze i bardzo niechętnie wypełniają polecenia. Do ich prowadzenia potrzebny jest doświadczony i stanowczy hodowca. Psy tej rasy są w stanie zaakceptować tylko jednego pana, któremu okazują czułość i oddanie. Chow Chow jest psem o dominującym charakterze. Dąży do podporządkowania sobie domowników i innych zwierząt. Wobec obcych zachowuje dystans i nieufność. Przyjazne wobec innych zwierząt, Chow Chowy nie zawsze są przez nie akceptowane ze względu na swoje specyficzne sapanie, które bywa traktowane jak przejaw agresji.
Psy kąpie się 2-3 razy do roku, ale nie wydają przykrego zapachu, są pozbawione tzw. 'psiej woni'. Należy czesać pieski 3-4 razy w tygodniu.


Choroby:
•Choroby skóry
•Entropion – podwinięcie powieki do wnętrza oka
•Dysplazja stawów

środa, 28 kwietnia 2010

JACK RUSSELL TERRIER


Jedna z ras psów należąca do grupy terierów w sekcji teriery krótkonożne.

RYS HISTORYCZNY

Charakteryzują się odwagą, przydatną w poszukiwaniu zwierząt, które można wypłoszyć z nor. Zacięte w polowaniu, szczególnie w grupie (potrafią nawet powalić dzika). W Irlandii często używane na wsi do tępienia szczurów i pilnowania obejścia (są bardzo czujne). Właśnie w Irlandii rozgrywane są co roku zawody Jack Russeli w łapaniu szczurów w stodołach.

Pies ten słynie z przyjaznego usposobienia w stosunku do ludzi. Niestety bywa nieusłuchany. po Kiedy dostaje jakieś zadanie, realizuje je z zapalczywością. Atrakcją jest dla niego pościg za szybko poruszającym się celem. Najlepiej małą piłka lub freesbee.
Niestety piesek nie nadaje się do trzymania go z innymi zwierzętami (głównie psami), ponieważ potrafi być w stosunku do nich agresywny. Jego utrzymanie jest dość proste, jedynie trzeba wiedzieć, że mocno gubi sierść.
Właściciel domów z grodem musza jednak pamiętać, iż rasa ta ma w genach prowadzenie "robót ziemnych". Dlatego jeśli nie chcesz aby Twój ogród wyglądał jak krajobraz księżycowy musisz przedsięwziąć odpowiednie kroki ochraniający Twoje rabaty kwiatowe. Ze względu na niewielkie gabaryty nie można mówić o charakterze obronnym tego psa, jednakże swoim intensywnym szczekaniem potrafi skutecznie odstraszyć nieproszonego gościa.
Nadaje się do dla rodzin posiadających starsze dzieci :)

wtorek, 27 kwietnia 2010

CHICHUACHUA


Jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji Chihuahua. Istnieją dwie odmiany tej rasy: chihuahua krótkowłosy i chihuahua długowłosy.



Rasa ta swą popularność zyskała głównie wśród gwiazd. Znana jest m.in. z filmu Legalna Blondynka.

HISTORIA RASY

Rasa ta to potomkowie starożytnych, podobnych, ale nieco większych psów żyjących na dworach azteckich władców, znanych jako Techichi. Najstarsza rasa w Ameryce Północnej. Nazwa tej rasy psów pochodzi od miejscowości i stanu w Meksyku.
Odważne, inteligentne, nieco nerwowe; potrafią być uparte i wesołe. Przywiązują się do jednego właściciela, tolerancyjne wobec innych zwierząt w domu. Nie nadają się do pozostawienia bez nadzoru z małymi dziećmi. Zazwyczaj nie są szkolone, co jest błędem - jako chętny i pojętny uczeń chihuahua bardzo dobrze sprawdza się w szkoleniu, sprawiającym mu dużą przyjemność.

Choroby:
Rozszczep podniebienia
Wodogłowie
Zwichnięcia rzepki
Wady serca

Jest to piesek typowo do towarzystwa, ale nie toleruje ludzi których nie zna:)

poniedziałek, 26 kwietnia 2010

PEKIŃCZYK


Pekińczyki były bardzo popularne w Polsce w czasach przedwojennych. Aktualnie ich popularność ponownie wzrosła ;]

RYS HISTORYCZNY
Pekińczyki zostały wyhodowane w Mandżurii. Rasa ta do połowy XIX wieku znana była wyłącznie w Chinach. W Europie pojawiła się ok. 1860 roku, kiedy oddziały brytyjskie zdobyły Pałac Letni w Pekinie podczas drugiej wojny opiumowej. Strażnikom cesarskim nakazano zabić wszystkie pekińczyki, by nie wpadły w ręce Brytyjczyków, pięć sztuk jednak ocalało i trafiły one do Anglii. Jednego z nich podarowano królowej Wiktorii, która ochrzciła go imieniem Looty (Łup). Pierwszego przedstawiciela tej rasy pokazano w Wielkiej Brytanii w 1893 r. W roku 1900 z królewskiej hodowli angielskiej psy te przekazano do Niemiec i Holandii,atakże do Ameryki.

Jak głosi legenda, psy te towarzyszyły Buddzie i w razie niebezpieczeństwa zamieniały się w lwy. Uważany za ucieleśnienie legendarnego pieska "Fu", który odpędzał złe duchy, pekińczyk czczony był przez Chińczyków jako półbóstwo - ludzie musieli składać mu pokłony, jego kradzież kara była śmiercią, a kiedy umierał cesarz w ofierze składano również jego pekińczyki, tak by również w życiu pozagrobowym mogły chronić zmarłego władcę. Przez wiele wieków rasa była trzymana i hodowana wyłącznie w cesarskim pałacu

Pekińczyki są psami niezależnymi i nieufnymi wobec obcych, choć są swojemu opiekunowi wiernie oddane. Lubią spokój i raczej nie nadają się dla hałaśliwych i energicznych dzieci. W kontaktach z większymi psami, zaatakowane, potrafią walczyć w swej obronie, zaliczane są do psów odważnych i walecznych.

Piesek potrzebuje dużej pielęgnacji ( należy go regularnie czesać), ponieważ bardzo linieje. Pekińczyk nie potrzebuje dużo ruchu więc nadaje się dla ludzi starszych i leniwych :)

Choroby:
wypadanie gałki ocznej
owrzodzenie rogówki
wady rozwojowe serca i naczyń krwionośnych
rozszczep podniebienia
•trudności z oddychaniem

niedziela, 25 kwietnia 2010

SZNAUCER MINIATUROWY


HISTORIA RASY

Sznaucer miniaturowy pochodzi od małych psów o szorstkim owłosieniu, używanych do stróżowania przy gospodarstwach wiejskich południowych Niemiec i Szwajcarii już w XIX wieku. Wtedy jeszcze pies ten określany był jako szorstkowłosy pinczer karłowaty. Odznaczały się one dużą odwagą, czujnością i skutecznościa w tępieniu gryzoni. Początowo sznaucery miniaturowe i affenpinczery traktowane były jako jedna rasa. Jednak affenpinczer posiada cechy psa karłowatego, a sznaucer miniaturowy nie powinien ich mieć. Na jednej z wystaw kynolog Josef Berta odnalazł pewnego sznaucera miniaturowego i to właśnie on przyczynił się do oddzielenia tych ras.

Sznaucer miniaturowy ma charakter sznaucera średniego z piętnem temperamentu i zachowania małego psa. Mimo swojej wielkości, należy go traktować tak jak jego większych pobratymców. Psy tej rasy bardzo mocno przywiązują się do swojego właściciela. Inteligencja, pewność siebie, wytrwałość i czujna uwaga, czynią z niego doskonałego psa do towarzystwa i psa stróżującego. Może przebywać w ciasnych mieszkaniach.
Codzienna pielęgnacja nie należy do ciężkich, ponieważ należy tylko czesać brodę i łapy oraz umyć po jedzeniu brodę z wąsami.

Choroby:
•Choroby nerek
•Jaskra
•Problemy skórne

TE PSY NIE GUBIĄ WŁOSÓW. Należy jednak systematycznie chodzić z nimi do fryzjera (przynajmniej trzy razy w roku).
Polecam tą rasę ludziom inteligentnym, spokojnym i takim, którzy potrafią zrozumieć psa.

sobota, 24 kwietnia 2010

LABRADOR RETRIEVER


Jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych, zaklasyfikowana do sekcji psów aportujących.

RYS HISTORYCZNY

Podobnie jak nowofundland i landseer rasa pochodzi ze wschodnich wybrzeży Kanady; w XVIII wieku była wykorzystywana przez rybaków do pracy na kutrach (psy pomagały przy wyciąganiu sieci, aportowaniu przedmiotów, a nawet ratowaniu tonących); do Europy pierwsze psy tej rasy sprowadził w 1820 lord Malmesbury, który razem z synem rozpoczął ich hodowlę w Wielkiej Brytanii.
Labradory są przyjacielskie, posłuszne i łatwe do wyszkolenia - ze względu na swe cechy psy tej rasy często są wykorzystywane w roli przewodników niepełnosprawnych i psów policyjnych (do tropienia i do wyszukiwania narkotyków) oraz w kynoterapii. Bardzo wesoły i żywiołowy, lubi zabawy także z innymi psami. Potrzebuje tresury, by nie był uciążliwy dla innych. Wytrzymały, aktywny i silny, często próbuje dominować. Przywiązują się do swoich opiekunów.
Trzeba zapewnić mu odpowiednią do jego potrzeb dawkę codziennego ruchu (min.3 godziny dziennie).

Choroby:
Odklejanie siatkówki
Zapalenia uszu
Katarakta
Stopniowe zanikanie siatkówki

Jest to stanowczo pies rodzinny, nadaje się dla ludzi którzy lubią duże psy :)

piątek, 23 kwietnia 2010

PAPILLON


HISTORIA
Rasa znana już w średniowieczu, występowała na dworach hiszpańskich zabawiając damy dworu; popularne w większości dworów szlacheckich w Europie; jako przywilej szlachty była w znacznej części zniszczona za czasów Rewolucji Francuskiej; obecny Papillon ze stojącymi uszami wywodzi się od ok. XIX w. w prostej linii z Phalene (z fr. ćma), rasy o zwisających uszach.

Papillon jest psem do towarzystwa, może pełnić funkcję stróża, dobrze znosi warunki miejskie. Rasa nadaje się do psiego sportu agility.
Psy tej rasy są wesołe, pełne temperamentu, łatwe do prowadzenia, nie są szczekliwe. Papillon jest inteligentny, przyjacielski i pewny siebie. Bardzo przywiązuje się do właściciela. Wobec obcych jest powściągliwy, czasem bywa nieufny lecz dobra socjalizacja może wykluczyć takie zachowanie.
Włos jest łatwy w pielęgnacji, wystarczy 1-2 razy w tygodniu wyczesać psa, za pomocą gęstej metalowej szczotki i grzebienia.
Choroby:
wypadanie rzepki kolanowej
postępujący zanik siatkówki
skłonności do łamania kości

Zależnie od kategorii wagowej papillon nadaje się do różnych rodzin. Miniatura wymaga pana na wyłączność, natomiast piesek o wadze dochodzącej do 4 kg doskonale nada się dla rodziny z dziećmi. Jest łagodny, pełen życia i chęci do zabawy, nigdy nie gryzie. Nie jest też nadmiernie nerwowy, zazdrosny czy humorzasty. Nie ciągnie na smyczy i nie trzeba krzyczeć, by był posłuszny, dlatego dzieci będą się nim zajmowały z przyjemnością. To właśnie dzieci trzeba nauczyć, aby traktowały papillona łagodnie :)

czwartek, 22 kwietnia 2010

DALMATYŃCZYK


Rasa zyskała szczególną popularność dzięki disneyowskiej produkcji 101 dalmatyńczyków i filmowi aktorskiemu o tym samym tytule oraz jego kontynuacjom.

RYS HISTORYCZNY
Psy te w średniowiecznej Dalmacji wykorzystywane były jako gończe, a później, w XVII wieku jako obronne. W XVIII wieku sprowadzone do Wielkiej Brytanii. Zanim jednak dotarły do Anglii, odbyły długą podróż poprzez kraje basenu Morza Śródziemnego, gdzie trafiły z Dalmacji pod nazwą wyżły regusańskie lub legawce dalmatyńskie, a następnie z Francji jako psy galicyjskie dotarły na Wyspy Brytyjskie.
Dalmatyńczyk jest hodowany przede wszystkim jako pies rodzinny i do towarzystwa. Wykazuje wysoki stopień przywiązania do członków rodziny, dobrze czuje się w towarzystwie dzieci. Jego rozliczne talenty pozwalają jednak na wykorzystywanie go także w innych celach – w USA w służbach celnych, we Francji zaś do… poszukiwania trufli.
Sporą uciążliwością może być linienie, które u tej rasy trwa praktycznie przez cały rok. Z tego względu należy systematycznie wyczesywać psa.
Dalmatyńczyk uwielbia ruch i przestrzeń, jest bardzo wytrzymały. Chętnie towarzyszy biegaczowi, rowerzyście czy jeźdźcowi.

CHOROBY
•Głuchota
Uczulenia
Piasek nerkowy
Kamienie nerkowe

Pies, który nawet posiada niepożądane cechy charakteru, ale jest umiejętnie prowadzony i wychowywany od szczenięcia, da swojemu właścicielowi ogromną porcję przyjemności i radości w życiu. Proszę pamiętać, że nie jest to rasa dla ludzi mało ruchliwych i niekonsekwentnych. Z dalmatyńczykiem musimy nie tylko rozmawiać i biegać na długie spacery, ale też nie zostawiać go samego w domu na 8 czy 10 godzin.

środa, 21 kwietnia 2010

OWCZAREK SZKOCKI DŁUGOWŁOSY


Jedna z ras psów należących do psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).

RYS HISTORYCZNY

Rasa ta jak wskazuje nazwa pochodzi ze Szkocji, gdzie była używana od bardzo dawna. Na drodze wieloletnich krzyżowań i selekcji hodowlanych udało się uzyskać cechy podobne do tych jakie prezentuje obecny wzór rasy. Po raz pierwszy owczarka szkockiego zaprezentowano na oficjalnej wystawie psów rasowych w 1860 roku w Anglii. Psy nosiły wtedy szatę koloru czarnego lub czarno-białego. Na 1871 rok datuje się pojawienie i rozwój popularności śniadego umaszczenia.

Pierwsze owczarki szkockie w Polsce pojawiły się w 1924 roku.
Owczarki szkockie to psy z natury łagodne, życzliwe dla człowieka, nigdy agresywne. Wobec obcych nieufne. Bardzo energiczne, wesołe i skore do zabawy oraz pracy. Lubią dużą przestrzeń i dużo ruchu, ale aklimatyzują się również w mieszkaniach. Towarzyskie, nie mogą długo pozostawać w samotności. Bardzo inteligentne, szybko się uczą ale nie ulegają ślepemu podporządkowaniu. Szczególnie troszczą się o rodzinę opiekuna często traktując jej członków jak członków stada pasterskiego.
Aby pies miał efektowną szatę wystarczy go dokładnie wyczesać raz na tydzień lub dwa. Ze względu na dużą aktywność, konieczne jest zapewnienie odpowiedniej dawki codziennego ruchu.

wtorek, 20 kwietnia 2010

BERNARDYN DŁUGOWŁOSY


Jedna z ras psów, należąca do sekcji psów molosowatych w typie górskim. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.
Największą popularność zyskały po ukazaniu się serii filmów Bethoven.

HISTORIA RASY

Pochodzenie rasy nie jest dokładnie znane, najbardziej prawdopodobną wydaje się hipoteza, iż Rzymianie przyprowadzili ze sobą w Alpy molosy, które w odmiennych warunkach klimatycznych i na skutek krzyżowania z rodzimymi rasami wytworzyły dwa typy psów.

Rasa ta swoją nazwę wzięła od klasztoru na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Został on założony w 980 r. przez św. Bernarda z Menthon. Dawne kroniki zaginęły lecz wiadomo, że mnisi wyhodowali w XVIII w. bernardyny na przewodników, aby odnajdywały i ratowały ludzi w górach. Pierwotnie bernardyn miał krótką sierść, jednak dzięki krzyżówce z Nowofundlandem powstała odmiana szorstkowłosa.Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami. Znane ze swojej lojalności, spokoju, tolerancji w stosunku do innych zwierząt oraz dzieci. Bardzo skore do zabawy, niezależnie od wieku.Wyróżniają się wysoką inteligencją, dobrze wychowane są bardzo posłuszne. Bardzo przywiązują się do swoich właścicieli - nierzadko stają w ich obronie, gdy grozi im jakiekolwiek niebezpieczeństwo.

Choroby:
•Skręt żołądka-choroba ta przychodzi niespodziewanie, zdrowe zwierze w przeciągu zaledwie kilku godzin może zachorować a straszliwe męki i ból prowadzą do śmierci
•Niewydolność żołądka- główną przyczną niewydolności krążenia jest słabo rozwinięte serce w stosunku do masy ciała bernardyna. To właśnie małe serce jest przyczyną krótkiego życia bernardynów

poniedziałek, 19 kwietnia 2010

WELSH CORGI PEMBROKE


Welsh corgi pembroke to jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Psy te wykorzystywane są jako psy pasterskie i zaganiające. Coraz częściej są to psy towarzyszące. Rasa wyhodowana w Walii, wywodzi się od psów Wikingów.

Przyjaźnie nastawione wobec ludzi, kontaktowe. Są pojętne i zawsze czujne. Pies rodzinny, uwielbiający wspólne zabawy. Jest to rasa lubiąca długie i urozmaicone spacery. Cardigany chętnie biorą udział w zajęciach sportowych angażujących zarówno psa jak i właściciela, takich jak aportowanie i próby na torze przeszkód. W zasadzie jest to rasa nie sprawiająca problemów podczas wychowania. Są pojętne dzięki czemu odnoszą sukcesy w kilku dziedzinach psich sportów.
Przy wszystkich swoich zaletach, corgi mają jedną ogromną wadę - linieją. Właściwie w niewielkim stopniu obłażą przez cały rok, ale przy systematycznym szczotkowaniu nie jest to w rażący sposób uciążliwe. Natomiast dwa razy do roku, kiedy zmieniają włos, potrafią wyglądać tak, jakby właśnie pocięły je mole. W domu zaś są dosłownie "tony" kudłów. Można się tylko zastanawiać, skąd na niewielkim piesku tyle się tego wzięło i jak to jest możliwe, że nie jest on kompletnie łysy.

U rasy tej nie występują żadne specyficzne dla niej choroby, a problemy z kręgosłupem nie są częstsze, niż u innych psów. Pembroke potrzebuje sporo ruchu i rozsądnego karmienia, bo łatwo tyje.

niedziela, 18 kwietnia 2010

JAMNIK


HISTORIA RASY

Pierwszą rasą jamnika był osobnik krótkowłosy. Jednak ich krótka sierść nie chroniła zwierząt przed zimnem w czasie polowań. Postanowiono więc skrzyżować jamnika krótkowłosego ze spanielem w wyniku czego powstała nowa odmiana jamnika - jamnik długowłosy. Pierwszy Klub Jamnika Długowłosego został utworzony w regionie Niemczech - Bawarii w 1888 r. Jamnik szorstkowłosy jest krzyżówką jamnika krótkowłosego, teriera szkockiego, dandie dinmont terriera i małego sznaucera. Pierwszego jamnika szorstkowłosego zaprezentowano na wystawie w Niemczech w 1883 r.- miał na imię Mordax. Na przełomie XIX i XX przestano polować na lisy i borsuki z użyciem jamnika. Skrzyżowano więc jamnika krótkowłosego z miniaturowym pinczerem - powstał jamnik o karłowatych rozmiarach - jamnik króliczy, którego zaczęto używać w polowaniach na króliki. Był bardzo mały, mógł wbiec za gryzoniem do króliczej norki.
Jednego z pierwszych jamników krótkowłosych "zaadoptował" w 1884 r. Albert Sachsen Coburg Goth - książę Anglii. Jamniorki były jego ulubionymi psami, więc zaczął je rozpowszechniać na angielskich wystawach. W 1887 r. jamniki wyeksportowano za ocean, do Kanady i Ameryki. W latach 60 i 70 jamnik był najmodniejszym psem. W latach 80 najpopularniejszym był jamnik szorstkowłosy - stanowił 3/4 populacji jamników i zajął miejsce jamnika długowłosego. W latach 60 "królował" jamnik krótkowłosy. W Stanach Zjednoczonych jamnik od 10 lat utrzymuje się w czołówce najpopularniejszych psów. W Brytanii zajmuje 11 miejsce, w Europie północnej, Austrii i Szwajcarii obejmuje wysokie miejsca. W Niemczech w kategorii psów myśliwskich zajmuje 2 miejsce.

Jamnik to pies bardzo żywy, odważny, czujny i inteligentny. Pomimo że jest silnie przywiązany do swojego opiekuna, nadal zachowuje wrodzoną niezależność. Od szczenięcia wymaga konsekwencji przy wychowaniu oraz dobrego kontaktu z opiekunem, bowiem w przeciwnym wypadku może się rozwinąć u psa złośliwy i nieprzyjemny charakter. W takim wypadku pies zaczyna dominować w życiu właściciela, staje się nieusłuchany i nie można już go w późniejszym czasie wychować.

Choroby:
Niedowład- powoduje ją nacisk dysków kręgowych na rdzeń, na odcinku lędźwiowym lub szyjnym
•Otyłość
•Cukrzyca

Pogódźcie się z faktami, że to one narzucą styl życia i zasady jakimi będziecie się kierować. Uznaj ich wybitną inteligencję i nie naginaj tego psa do swoich oczekiwań. Wychowaj psa zanim on stanie się panem domu i sytuacji.

sobota, 17 kwietnia 2010

SHIH TZU


Shih Tzu to jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji psów tybetańskich

HISTORIA RASY
Dotychczas sądzono, że rasa ta powstała ze skrzyżowania pekińczyka z Lhasa Apso, jednakże ostatnie analizy DNA wskazują, że Shih Tzu jest znacznie starsza rasą.
Shih tzu nie są psami agresywnymi, gdyż nie mają tego w swojej naturze. Pies ten nie ma jednego pana, któremu jest wierny, często sam sobie wybiera przewodnika stada. Gdy ktoś przyjdzie od razu o tym zawiadamiają, ale gdy tylko poznają przybysza traktują go na równi z domownikami. Rasa ta jest bardzo pojętna i dość niezależna, dlatego dobrze znosi samotność i nowe otoczenie.
Doskonale radzą sobie w środowisku miejskim i wiejskim. Jednym słowem mogą mieszkać wszędzie. Lubią długie spacery i zabawy na świeżym powietrzu.
Utrzymanie Shih Tzu jest na pewno nie lada wyzwaniem dla swojego właściciela. Każdy właściciel tej rasy musi pamiętać o codziennym szczotkowaniu sierści zwierzaka, cotygodniowej kąpieli oraz przemywaniu oczu.
Choroby:
•Zwężenie nozdrzy – piesek nie jest w stanie oddychać przez nos
•Zwichnięcie rzepki kolanowej - występuje prawie u każdej małej rasy, piesek kuleje
•Udar cieplny- w ciepłe dni nie należy psa trzymać za długo na dworze
•Niedrożność kanalika łzowego- łzy będą ciągle wyciekać z oczu
•Niewydolność nerek- spowodowana niedorozwojem tkanki miąższowej nerek, choroba to prowadzi do śmierci pieska

Piesek nadaje się dla ludzi którzy mogą poświęcić dużo czasu na pielęgnację pieska. Poza tym jest bardzo przyjaźnie nastawiony do otoczenia:)

piątek, 16 kwietnia 2010

SHIBA INU


Jedna z ras psów należąca do szpiców i psów w typie pierwotnym, zaliczona do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych.

RYS HISTORYCZNY
Shiba Inu pochodzi z górzystych terenów Japonii. Słowo "shiba" znaczy "mały", słowo "inu" znaczy "pies" , czyli shiba inu oznacza "mały pies". Jednocześnie jednak słowo "shiba" oznacza "poszycie, listowie, krzewy" i w takim wypadku nazwę shiba-inu należałoby tłumaczyć jako "pies do polowań w zagajnikach". Środowiskiem shiby były górzyste obszary nad brzegiem Morza Japońskiego, gdzie psy te wykorzystywano do polowań na drobną zwierzynę i ptaki. Zależnie od okolic, w których je hodowano, psy nieco różniły się między sobą. Gdy w latach 1868-1912 przywieziono z Anglii psy podobne do angielskich seterów i pointerów myślistwo zyskało w Japonii rangę sportu. Powszechnym stało się też krzyżowanie shiby z angielskimi przybyszami. W latach 1912-1926 Shiba czystej rasy stała się niezmierną rzadkością, ograniczoną do swych pierwotnych obszarów. W zachowanie czystej rasy shiby zaangażowali się wtedy myśliwi i inne wykształcone osoby. Ratowanie ograniczonej liczby czystych w typie psów rozpoczęło się na poważnie od 1928 roku, a w 1934 r. ujednolicono ostatecznie wzorzec rasy. W 1937 r. shibę uznano za pomnik przyrody, następnie rasę tę, nadal hodowaną, ulepszano, aby stała się taką jaką jest znana obecnie.

Shiba jest typowym psem do towarzystwa, z natury spokojny, łatwy w ułożeniu i oddany. Nieufny do obcych, lecz nie agresywny. Jest wspaniałym stróżem oraz partnerem do spacerów i biegów, jednakże powinien być trzymany na smyczy, ze względu na pozostałość instynktu psa myśliwskiego.
Nie szczeka bez powodu. Dziwnymi dźwiękami jak np. ziewnięcia czy piszczenie sygnalizuje swoje potrzeby. Nigdy nie zmusza właściciela do wychodzenia np. o godzinie trzeciej w nocy bez potrzeby! Nie niszczy mebli, nie demoluje mieszkania. Jak wracacie zmęczeni, to Shiba nie jest nachalna. Nie wymaga długich spacerów i nie lubi brzydkiej pogody.

Dla kogo ta rasa jest odpowiednia?
•dobra rasa dla ludzi pracujących, bo dobrze znosi kilkugodzinną nieobecność ludzi,
•dobra dla osób samotnych, gdyż to pies niewymagający, tani w utrzymaniu i bardzo przywiązany,
•spacer i aktywność fizyczna - TAK, ale bez przesady,
•nie wydziela „psiego zapachu”, nadaje się dla alergików

czwartek, 15 kwietnia 2010

BERNEŃSKI PIES PASTERSKI


HISTORIA RASY
Z punktu widzenia kynologii rasa narodziła się dopiero na przełomie XIX i XX wieku. Długo pozostawała w cieniu innych, bardziej okazałych psów górskich, takich jak bernardyn. W owych czasach warunkiem psiej urody był potężny wzrost i imponująca waga. W 1899 roku w kantonie, w którym leży Berno, utworzono Związek Kynologiczny pod nazwą "La Berna". Członkowie tego stowarzyszenia zorganizowali pierwszą wystawę psów. Zgromadziła 320 psów różnych ras, wśród których znaleźli się trzej przodkowie współczesnego nam berneńczyka. Wygląd i charakter berneńczyka stopniowo ulepszano. W 1949 roku zastosowano domieszkę krwi nowofunlanda, aby jego szacie dodać czerni, a charakterowi uległości.

Berneńczyk jest psem bardzo bliskim człowiekowi, zawsze chętnym służyć mu z zapałem. Przez wieki był używany do pilnowania stad bydła i jako stróż gospodarstw.
Niekłopotliwy, ujmujący, uczuciowy i przyjazny, potrafi być użyteczny w wielu sytuacjach i sprawia mu to niewątpliwą przyjemność. Jako pies wiejski zachował silnie rozwinięty instynkt terytorialny. Choć wcale nie jest psem obronnym, doskonale sprawdza się jako dobry stróż. Jest nieufny wobec intruzów, ale nie agresywny.
Pogoda ducha i wielkie oddanie predysponują go do prac użytkowych, lecz największą przyjemność sprawia mu towarzyszenie swemu panu. Choć jest duży, potrafi zachowywać się tak spokojnie, że zapomina się o jego obecności. Nic dziwnego, że z tyloma zaletami wiedzie prym wśród molosów w typie górskim. Berneńczyk jest cenionym psem do towarzystwa, o miłym i przyjaznym usposobieniu. Doskonale czuje się w grupie ludzi, szczególną sympatią darzy dzieci. Potrafi dostosować się do trybu życia każdej rodziny.
Choroby:
•dysplazja stawu biodrowego- prowadzą do znacznej ułomności ruchowej
•entropia i endotropia- czyli podwinięcie lub wywinięcie powieki, może doprowadzić do zapalenia spojówek
•skręt jelit- dochodzi do niego w przypadkach podawania posiłków raz dziennie. Psy o tak dużej masie powinny być karmione dwa razy dziennie

Berneńczyk jest inteligentny, chętnie uczy się nowych rzeczy. Ma silny charakter, bywa uparty, dlatego naukę należy rozpoczynać wcześnie i uzbroić się w cierpliwość. Bardzo ważna jest konsekwencja i urozmaicenie ćwiczeń. Ten pies nie lubi monotonii, a wykonywanie stale tych samych poleceń bardzo go nuży.

środa, 14 kwietnia 2010

OWCZAREK NIEMIECKI


HISTORIA RASY

Owczarek niemiecki został wyhodowany na początku XIX wieku. Na początku służył w policji i wojsku. Zyskał uznanie i popularność w obu wojnach i szybko stał się jednym z najpopularniejszych psów na świecie.


Owczarek niemiecki jest to pies niezwykle wszechstronny, nadal sprawdza się w policji, w ratownictwie i obronie. Jest też wspaniałym psem rodzinnym. Wymaga niestety stałego kontaktu i tresury. Błędy w wychowaniu negatywnie wpływają na późniejsze zachowanie owczarka niemieckiego.

Psy z uznanych hodowli są odważne, inteligentne, bezgranicznie oddane, wierne i posłuszne swojemu panu. Są zawsze czujne i gotowe do obrony człowieka, nawet jeśli nie były do tego szkolone, a już sam jego wygląd budzi respekt i trzyma wszelkiej maści opryszków z dala od jego właściciela. Mają temperament, wesołe usposobienie i własną osobowość. Uwielbiają zabawy z człowiekiem i źle znoszą samotność i odosobnienie.
Owczarki niemieckie lubią dzieci i nie robią im krzywdy, jednak jego panem musi być wyłącznie osoba dorosła i to jej się podporządkowują.
Rasa ta wysunęła się na pierwsze miejsce list rankingowych najpopularniejszych psów na całym świecie. Niestety popularność, jak każda inna moda, bardzo źle wpłynęła na hodowlę owczarków niemieckich. Hodowcy zaczęli dbać o wygląd psa zaniedbując jego cechy użytkowe. Oczywiście nie wszyscy i nie we wszystkich państwach. Od niedawna, na szczęście, „obudzili” się miłośnicy tej rasy i zaczęły się hodowle naprawiające błędy poprzedników. Niestety jeszcze potrzeba trochę czasu, aby KRÓL PSÓW znowu był tym wspaniałym, zrównoważonym, wszechstronnym i cudownym psem.

W chwili gdy decydujesz się na psa rasy owczarek niemiecki musisz pamiętać że:
•Pies potrzebuje dużo ruchu i dużo zajęć
•Tego psa absolutnie NIE MOŻNA ZOSTAWIĆ SAMEMU SOBIE – TO MOŻE MIEĆ ZGUBNE NASTĘPSTWA
•Błędy, które popełnisz w wychowaniu i utrzymaniu psa pracującego, zawsze negatywnie wpłyną na jego zachowanie
•Pragnie bliskiego kontaktu z rodziną, z którą mieszka dlatego kojec na dworze nie jest idealnym rozwiązaniem

wtorek, 13 kwietnia 2010

GOLDEN RETRIEVER

HISTORIA RASY


Początkowo wyhodowana do udziału w polowaniach, rasa ta stała się popularną rasą psów rodzinnych. Rasa pochodzi z Wielkiej Brytanii (Szkocja), została wyhodowana pod koniec XIX wieku.

Za sprawą tych oczu i noska wygląda na bardzo łagodnego pieska. I tak też jest! Nieznana jest mi jakakolwiek forma agresji związana z tym pieskiem. Psy te charakteryzują się dużą inteligencją i posłuszeństwem oraz łagodnym charakterem. Golden Retrievery są energiczne, wytrzymałe i aktywne, towarzyskie. Potrzebują bliskiego kontaktu z członkami rodziny, dobrze tolerują inne zwierzęta w domostwie. Nie można jednak zapominać, że wymaga prawidłowego prowadzenia. Golden jest psem żywym, czasem pobudliwym, potrzebującym dużo ruchu i wymagającym pielęgnacji. Golden Retriever to nie najlepszy wybór dla osób lubiących ciemne ubiory. Można wszystko czyścić godzinami, a i tak na ubraniu, meblach i dywanach zawsze pozostaną włosy. Nie jest to zatem rasa dla pedantów - czyścioszków.

Psy trzymane na dworze linieją dwa razy do roku, mieszkaniowe, kanapowe obłażą przez okrągły rok. Problemowi można oczywiście zaradzić poświęcając codziennie trochę czasu na szczotkowanie, co wydatnie zmniejszy ilość kłaków w domu.
Goldeny są nieco bardziej długowieczne niż inne rasy. Zwykle żyją 13-15 lat. Nie są jednak wolne od sporej liczby chorób dziedzicznych. Zapobiegać im można tylko poprzez staranny dobór zwierząt hodowlanych. Choroby dziedziczne są nieuleczalne, można jednak psu ulżyć odpowiednio dobranymi środkami farmakologicznymi.

Jednymi z chorób są :
•osteochondroza - obumieranie tkanki chrzęstnej w stawach
•głuchota - stopniowo zanikający nerw słuchowy
•stany zapalne jelit - zapalenie okrężnicy i jelita grubego
•dysplazja biodrowa - Hip Dysplasia - HD, jest jedną z najczęstszych chorób dziedzicznych aparatu ruchu występujących u psów rasy Golden Retriever

Jest to jedna z lepiej uczących się ras, dlatego jest szkolona do opieki nad ludźmi niepełnosprawnymi głównie niewidzącymi. Jest to rasa spokojna i nadająca się dla dużej rodziny. Psy kochają dzieci i nie zrobią im krzywdy. Jedynie o czym trzeba pamiętać, że jest to dość duży piesek bo ma ponad 60 cm w kłębie.

poniedziałek, 12 kwietnia 2010

COCER SPANIEL


Cocker spaniel angielski jest zdecydowanie najpopularniejszą rasą pośród spanieli. Jego wymiary i uległy temperament sprawiają, że znakomicie odnajdzie się w większości domów.

HISTORIA RASY
Rasa ta wywodzi się od płochaczy hiszpańskich i jest jedną z najstarszych ras psów myśliwskich. W 1893 roku Kennel Club opracował i przedstawił pierwszy wzorzec tej rasy.

Według legendy Cockery były latającymi psami które kochały się w nimfach leśnych. Jest to hiszpańska opowieść o rozpoczęciu aktu małżeńskiego. Także czarne umaszczenie u Cocker Spaniela, ma pochodzenie legendarne i wzięło się z tak zwanej Czarnej Gubałówki.

Cocker Spaniele angielskie to pieski z natury miłe i przyjacielskie, co sprawia, że są wspaniałymi psami do towarzystwa. Ich efektowny wygląd i niezwykłe posłuszeństwo zapewniają spektakularne wręcz sukcesy wystawowe. Uczuciowy, przyjacielski i łatwy w układaniu cocker spaniel stanie się niekłopotliwym członkiem rodziny tylko wtedy, gdy poświęcimy mu odpowiednio dużo czasu dbając o właściwy rozwój psychiczny i fizyczny, oraz wychowanie. Rasa ta popularność i niebywałe wzięcie wśród miłośników psów zawdzięcza przede wszystkim szczególnym cechom swego charakteru i doskonałym walorom fizycznym. Cocker spaniel jest bowiem psem wesołym, ruchliwym i wykazuje duży temperament, zwłaszcza w polu. Daje się łatwo układać. Cocker spaniele wykazują ogromną pasję do buszowania, szperania w gęstych krzewach, szuwarach i zaroślach. Cechuje je zamiłowanie do pływania, nurkowania i aportowania z wody i na ladzie. Są przywiązane do właściciela i bardzo czujne, mają łagodny charakter, oraz są ciche w warunkach domowych, ale w razie potrzeby bardzo czujne.
Dwa najważniejsze zagadnienia związane z posiadaniem cocker spaniela to regularna pielęgnacja sierści i odpowiednia ilość ruchu. Kiedy sierść psa stanie się bardzo splątana to jedynym wyjściem jest jej obcięcie; nie wygląda to atrakcyjnie, ale jest konieczne. Jeżeli nie jesteś skłonny poświęcić trochę czasu 2, 3 razy w tygodniu na pielęgnację i szczotkowanie psa, to cocker nie jest odpowiednią dla Ciebie rasą! Większość dobrych hodowców doradzi potencjalnemu nabywcy, jakie akcesoria pielęgnacyjne nabyć, pomoże w znalezieniu osoby, która profesjonalnie zajmuje się pielęgnacją lub poinstruuje jak samodzielnie podcinać sierść szczeniaka. Kiedy maluch osiągnie odpowiedni wiek, tj. około 6-7 miesięcy, w zależności od tego, kiedy szczeniak zacznie gubić sierść. W tym okresie powinien być bardzo regularnie czesany, celem usunięcia obumarłych włosów. Jeśli chodzi o potrzebę ruchu to dla większości szczeniąt poruszanie się po domu i ogrodzie będzie wystarczającą dawką aktywności fizycznej, ale dorosłe psy potrzebują już regularnych spacerów i zabaw w parku.
Podobnie jak większość ras również, cockery mają problemy z chorobami dziedzicznymi, z których najpoważniejszą jest FN - Familial Nephropathy (śmiertelna choroba nerek atakująca młode osobniki). Inna choroba to PRA, czyli postępujący zanik siatkówki powodujący ślepotę w młodym wieku, ale może też pojawić się u starszych psów i dotyka również inne rasy.
Piesek żyje do 14 lat :)

niedziela, 11 kwietnia 2010

BEAGLE

HISTORIA RASY

Jest to rasa angielskich psów gończych istniejąca już w XIV wieku, używana do polowań w sforach na lisy i zające, powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych i harrierów z terierami. Istnieją dwie teorie pochodzenia Beagla. Pierwsza, do której skłaniali się Bourdon i Dutheil na postawie starożytnych dzieł Ksenofonta, mówiła o antycznych praprzodkach greckich psów gończych. Trafiły one z Rzymianami do Anglii, gdzie krzyżowały się z psami Normanów. Druga teoria odnosi się do dwóch ras psów gończych pochodzących z południa Francji - Gaskonii i Saintonge. Dały one początek southern houndsom, które przybyły do Anglii z kontynentu w okresie wojny stuletniej.

Beagle to łagodny i inteligentny pies myśliwski o wspaniałym węchu, potrafiący doskonale pracować po śladzie krwi. Jest bardzo energiczny i po prostu uwielbia biegać. Pamiętaj, że jeśli jesteś osobą leniwą nie powinieneś decydować się na zakup tego psa. Już pierwsze tygodnie wspólnego obcowania byłyby dla ciebie ciężką próbą. Tego psa nie da się zmęczyć. Beagle to zapalony myśliwy i często lubi działać samodzielnie. Niezbędne jest konsekwentne postępowanie od szczenięcia. Wskazane jest udanie się na podstawowe szkolenie posłuszeństwa PT I, ponieważ rasa ta jest dość trudna do ułożenia. Beagle nie jest psem dla początkujących hodowców, ponieważ już najmniejsze błędy popełnione w wychowaniu szczeniaka, mogą być później trudne do naprawienia. Dość często widzimy zdenerwowanych właścicieli niesfornych Beagli, którzy nie mogą przywołać do siebie swojego pupila. Gdy ten znajdzie jeszcze na trawniku jakąś „zakazaną zdobycz” w postaci np. kawałka tektury, szansa na jego złapanie maleje do zera. Jednak, gdy poświęcimy mu wystarczająco dużo czasu na bieganie i naukę, Beagle będzie nam oddanym i posłusznym przyjacielem.

Wdzięk osobisty, niewielkie rozmiary, ujmujące spojrzenie sprawiły, że pies ten stał się coraz bardziej modny i zamieszkał w naszych domach, gdzie praktycznie został pozbawiony jakiejkolwiek pracy, do której go stworzono. Bardzo wielką krzywdę wyrządzamy tej rasie, jeśli mówimy o Beaglach, że są mało inteligentne i nieposłuszne. Nic bardziej błędnego! Beagle jest właśnie dlatego nieposłuszny, ponieważ jest zbyt mądry i samodzielny, aby słuchać człowieka na każdym kroku.

sobota, 10 kwietnia 2010

WEST HIGHLAND WHITE TERRIER


Jest to kolejny z terierów, który podbija ludzie serca swym wyglądem :) Nie tak dawno, bo 10 czy 15 lat temu mało egzemplarzy tej rasy widywało się na ringach nawet wystaw międzynarodowych.



HISTORIA RASY
Wywodzi się od carin terriera - psa o rudo-brązowej sierści oraz teriera szkockiego. Inne źródła podają, że pies ten wywodzi się od Jack Russell Terriera. Wśród tych ras czasami rodziły się osobniki białe, które nie brały udziału w polowaniach, ponieważ uważano, że się do nich nie nadają.
Białe teriery zaczęto selekcjonować na początku XIX wieku, ale pierwsze wzmianki o nich pochądzą już z XVII wieku. Niektóre źródła podają, że pomysłodawcą tej rasy był pułkownik Edward Donald Malcolm, który rzekomo zastrzelił swojego psa podczas polowania, gdyż pomylił go z lisem, a po tym przykrym wypadku stwierdził, że trzeba stworzyć nową rasę: wyeliminować rude osobniki i zostawić białe.

Westie- to miły, wesoły i wrażliwy pies, choć nie wolno zapominać, że jest terierem i niech nikogo nie zwiedzie jego wygląd. Pod wdzięczną fryzurą znajduje się prawdziwy terier- odważny, czasami zaczepny wobec innych psów ( zwłaszcza samce ) i wymagający zdecydowanego pana. Nie wolno ulegać słodyczy, którą ma w sobie każde szczenię Westa. To terier i tak trzeba go traktować. Nawet najmniejszy West powinien być pewnym siebie psem, który chętnie, jeśli tylko mu na to pozwolimy, sam ustali hierarchię w „ludzkim stadzie” i na pewno swoje miejsce zobaczy na jej szczycie. Dlatego Westie będzie wspaniałym psem rodzinnym, ale tylko pod warunkiem, że zostanie prawidłowo wychowany. Od najmłodszych swoich dni musi znać zasady obowiązujące w jego stadzie, należy być konsekwentnym i stanowczym w jego wychowaniu. Pies to zrozumie. Nie wolno być gwałtownym, czy też karcić go niepotrzebnie, stanie się wtedy histerycznym i złośliwym psem. To uczuciowe i wrażliwe psy, przywiązujące się do członków całej rodziny. Jednak źle wychowane, na pewno nie będą dobrymi towarzyszami dla małych dzieci. Dobrze wychowany West jest idealnym towarzyszem dla każdego.
Jest to rasa długowieczna, dożywa nawet 17, 18 lat.
Pielęgnacja Westa jest trudna. Tu zdecydowanie polecam by zdać się na dobrego fachowca. Obecnie nie jest problemem znaleźć fryzjera dla psa – groomera, ale patrząc na kwesty chodzące po ulicach, o dobrego trudno. Nie ma smutniejszego widoku niż „obcięty” West.
Psy te należy trymować. Fryzjera, który twierdzi, że Westa można ostrzyc mijać należy z daleka. Świadczy to o braku fachowości.
Nawet nie jest to kwestią tego, że strzyżona głowa nigdy nie będzie miała kształtu tak charakterystycznej dla tej rasy „chryzantemy”, ale głównie to, że nietrymowany włos staje się miękki, lokowaty, wciąż ulega spilśnianiu i jest zabrudzony.
Trymowany West ma włos twardy i sprężysty, nieulegający sfilcowaniu, zabrudzony po szczotkowaniu jest nadal idealnie biały a co najważniejsze- nawet przy kilku psach nie ma go na dywanach, fotelach czy.. w zupie. A także, co ma duże znaczenie trymowany prawidłowo pies może być doskonałym towarzyszem nawet dla alergików.
Dobrze wychowany chętnie słucha poleceń i współpracuje z właścicielem. To doskonały pies miejski. Intensywny spacer z zabawą 2-3 razy dziennie przez pół godziny sprawi, że będzie idealnym mieszkańcem w bloku. Mimo, że nie jest psem agresywnym i nadmiernie szczekliwym na pewno swoim głosem zaalarmuje gdy ktoś zbliży się do drzwi czy furtki posesji. Ale nie będzie na pewno bezsensownie biegać wzdłuż płotu i oszczekiwać każdego przechodnia.
Jeżeli znasz teriery i wiesz jak się nimi mądrze opiekować i wychowywać to West jest właśnie psem dla Ciebie, tym bardziej, że jego urok osobisty i uroda są niekwestionowane dla każdego :)

piątek, 9 kwietnia 2010

SIBERIAN HUSKY

HISTORIA RASY

Rasa ta wywodzi się z Syberii, jej północnej części, z regionu Kołymy. Pierwotnie była wykorzystywana przez zamieszkujące tamte regiony ludy Czukczów, Kamczadalów, Koriaków, Jukagirów, jako psy zaprzęgowe, do ciągnięcia sań. Zaprzęgi ich często posiadały nawet do 20 psów rasy Siberian Husky. Wszystkie samce oprócz tych, które prowadziły zaprzęg były kastrowane, gdyż pomagało to im utrzymać tłuszcz na ciele. Ich zaprzęgi składające się właśnie z 20 psów w ciągu 6 godzin mogły przebyć odległość 120 km i ciągnąć transport ważący 600kg. W późniejszych czasach Rosjanie wykorzystywali te psy jako środek transportu dla pasażerów i poczty, a one pokonywały wtedy trasę około 170 km.
W 1909 roku sprowadzono je do Kanady. W tym też roku po raz pierwszy wystartowały w tamtejszych wyścigu „All Alaska Sweepstake” na dystansie 650 km i na mecie zaprzęg z nich złożony był trzeci. Natomiast w roku 1910 na tej samej trasie zaprzęg złożony z psów tej rasy osiągnął rekordowy czas 74h 14min 39s i został pobity dopiero w roku 1983. Tak oto rozpoczęła się popularność tych psów w Ameryce i Europie i trwa do dzisiaj.

Psy rasy Siberian Husky to bardzo łagodne i przyjacielskie zwierzęta. Są towarzyskie i czułe szczególnie w stosunku do dzieci. Bardzo inteligentne, ustępliwe, charakteryzują się ogromnym zapałem do pracy dlatego są wspaniałymi towarzyszami. Żywe, energiczne, ciekawskie, jednak nie można powiedzieć żeby były nerwowe. Suki tej rasy są bardziej uległe i łatwiej przywiązują się do właściciela, jednym słowem bardziej posłuszne. Samce są bardziej harde, niezależne. Siberian Husky to psy samodzielne, chętnie się uczą. Osoby posiadające te psy muszą być przygotowane na to, że odezwą się w nich instynkty pierwotne, mogą polować na ptaki, kopać dziury, niszczyć kwiaty w ogrodzie. Mogą także odmówić przyjmowania pożywienia przez 1 lub 2 dni, ale nie należy tym się przejmować. Wychowywane w warunkach domowych zawsze znajdą sobie przywódcę, będzie to osoba, która będzie je karmić i o nie dbać.
Psy te z reguły chorują bardzo rzadko. Ich naturalna odporność na wszelkiego rodzaju choroby jest ogromna. Jednak zwierzę to musi dużo biegać. Jeśli ma mało ruchu może chorować na dysplazję stawów. Mają ewentualną skłonność do chorowania na nadczynność tarczycy i trzustki.
Husky jest bardzo przyjaznym zwierzęciem i nie wymaga specjalnego traktowania. Łatwo poddaje się tresurze, jednak trzeba pozostawić im odrobinę swobody. Nie są agresywne, więc łatwo nawiązują kontakt z otoczeniem i zjednują sobie przyjaciół wśród domowników.
Ze względu na potrzebę ruchu piesek ten raczej nie nadaje się do mieszkania w bloku i dla ludzi którzy nie lubią ruchu, ponieważ najlepiej żeby właściciel biegał z Husky codziennie nawet po kilka kilometrów po lesie.

czwartek, 8 kwietnia 2010

YORKSHIRE TERRIER


Patrząc na ostatnie lata York jest jedną z najpopularniejszych ras w Polsce. Każdy uważa go za za małego pieska przy którym jest mało obowiązków. A jest wręcz przeciwnie!


Historia Rasy:
Prawdopodobnie rasa ta powstała dzięki tkaczom z Anglii i Szkocji którzy osiedlili się w XVIII wieku w hrabstwie Yorkshire. Z przywożonych ze sobą różnych ras terierów wyhodowali oni odrębną własną rasę. Przodkami dzisiejszego yorka były takie rasy jak: Paisley, clydesdale, waterside, szkocki terier, skye terrier i manchester terier. Nowa rasa stała się tak popularna, że doprowadziła do wyparcia i zaniku niektórych ras będących przodkiem yorka. Słyszy się czasem opinie że dzięki swojej długiej, pięknej ,,sierści” służyły tkaczom do wycierania tłustych od pracy rąk. Budowa ówczesnego yorka była inna niż dzisiejszego – był on dłuższy i cięższy, ważył około 5-6 kg. Przez długi czas yorkom obcinano ogony, na szczęście proceder ten został niedawno zabroniony a przypuszcza się, że tradycja ta była pozostałością po przepisach obowiązujących niegdyś w Anglii, gdzie obcinano ogon aby nie płacić podatku od luksusu za posiadanie psa, podatku bowiem nie musieli płacić ludzie mający psy użytkowe, którego znakiem rozpoznawczym był obcięty ogon. Yorki służyły także do zwalczania szczurów w kopalniach, były psami myśliwskimi i polowały na drobna zwierzynę i gryzonie np. króliki.

Styl bycia pieska:

Mimo swoich małych rozmiarów, York jest typowym terierem o wielkim temperamencie i nie mniejszym sercu. Zdarza się że Yorki obszczekują nawet dużo większe psy, zupełnie nie przestrzegając obowiązującego wśród psów kodeksu. Toteż czasem ich posłuszeństwo nie jest idealne. Yorki wykazują pewien stopień niezależności i samowolności jako że były to psy myśliwskie chętnie pobiegną w pościg za zdobyczą , dlatego Yorka należy spuszczać ze smyczy tylko jeżeli ma się pewność że nam nigdzie nie ucieknie. Yorki uwielbiają ruch i trzeba im go zapewnić w wystarczającej ilości czy to poprzez spacery czy poprzez zabawy w mieszkaniu. Zresztą do zabaw Yorki mają niespożyte siły. Przy małej dawce ruchu na dworze rozładowują swa energie w domu poprzez np.: szybkie bieganie z jednego pokoju do drugiego. Idealnie nadają się do małego mieszkania i dobrze dogadują się z dziećmi. Są dobrymi stróżami gdyż zawsze sygnalizują obecność obcych poprzez głośne szczekanie, ale nie prawdą jest, że Yorki szczękają zbyt często i na wszystko. Jak każde psy załatwiają swe potrzeby fizjologiczne na dworze ale można je też nauczyć załatwiania się w domu do specjalnej kuwetki bądź na szmatkę. Yorki lubią pieszczoty i głaskanie ale nie są to psy kanapowe i do ciągłego trzymania na kolanach, szczególnie przekonamy się o tym gdy nasz piesek jest w wieku szczenięcym, ich energia, mądrość i pomysłowość w zabawach zadziwi nie jednego hodowcę.

Należy też pamiętać o długiej sierści naszego pupila, którą należy dokładnie pielęgnować. Piesek ten powinien być codziennie dokładnie szczotkowany. Ze względu na to, że jego sierść jest tak podobna do ludzkiego włosa. Pieska powinno się kąpać nawet co 2 tygodnie. On tak samo jak człowiek potrafi dostać łupieżu. Dla ludzi, którzy nie mają aż tyle czasu na szczotkowanie Yorka poleca się dla niego obstrzyżenie pieska na krótko ( jest to tzw. wersja mniej elegancka, czyli nie nadająca się na wystawy). Ta fryzura dla naszego pupila będzie na pewno bardziej wygodna jak i wcale nie będzie gorzej wyglądał . Włosy nad oczkami należy spinać, bądź obcinać na krótko, ponieważ piesek może dostać zapalenia spojówek.

Jeśli chodzi o choroby musimy pamiętać, że York ma tendencje do takich chorób jak Nosówka czy różnego typu choroby skórne. Należy też pamiętać, że niektórym suczkom tej rasy zdarza się mieć tzw. urojoną ciążę. Piesek powinien ważyć maksymalnie do 3,5 kg. Trzeba więc pieska tak karmić, żeby go nie utuczyć.

Należy pamiętać, że na pewno nie jest to pies ozdobny, który kojarzy się wielu ludziom z widokiem trzymanego na rękach uroczego pieska z kokardką we włosach. I pamiętać, że to NORMALNY TERIER!!! który ma cechy charakteru teriera.

kilka słów wyjaśnienia dla gości


Założyłam ten blog, ponieważ jest to jedno z moich zadań do zaliczenia takiego przedmiotu jak Technologia Informacyjna. Po długich zastanowieniach nad tematem doszłam do wniosku, że wybiorę PSY, ponieważ większość z ludzi posiada w domu takie stworzenia :p a inni chcą je zwyczajnie nabyć dla własnych dzieci. Dlatego sądzę, że ten blog może pomóc w wyborze odpowiedniej rasy do stylu życia. Na blogu opiszę 20 najpopularniejszych ras, które w ostatnich latach podbiły serca wielu ludzi. Ale zanim zakupi się to żywe stworzenie należy pamiętać, że żyje ono średnio 14 lat i powinno się o nim wiedzieć wszystko, zwłaszcza jeśli chodzi o charakter pieska i jego styl bycia. Mam nadzieję że ten blog pomoże wielu osobom dokonać dobrego wyboru.